۷ سالگی

۴ روز است که وبلاگم ۷ ساله شده. ۷ سال خودش یک عمر است. عمر یک کودک که بزرگ می شود و به مدرسه می رود. آماده می شود برای رفتن، مستقل شدن. هرچه سال ها گذشت کمتر نوشتم و بیشتر فکر کردم. بیشتر درگیر زندگی و رها کردن روزمرگی ها شدم. بیشتر آموختم، بیشتر زخم خوردم و دل شکسته و دلگیر و سرگردان شدم. 

در آستانگی ۷ سالگی اما آرزوی آرامش و صلح دارم. سرزمینی می خواهم که در آن، دستی حمایتگر پشتم باشد و دست کودکانم در دستم باشد و داشتن خانواده ای شاد را تجربه کنم.