چطوری این نسل می خوان برای بچه هاشون دیکته بگن؟

چیزهایی در بعضی از هموطنان هست که آزارم می ده، مثلِ نامشخص بودن هدف و درخواستشون، جدی نگرفتن مسائل و فارسی حرف زدنِ غلط.

یه همشهری با نمک، پستی گذاشته توی صفحه نیازمندی های شهر (بدون نقطه و ویرگول) به صورت زیر:

''سلام دوستان من دنبال کارم اینجا تو این زمینه ها سررشته دارم نصب و تعمیرات انواع کولر گازی و نصب پارتیشن طراحی و ساخت کابینت و سقف کاذب پارکت طراحی فتوشاپ هم بلدم تعمیر یخچال و لباسشویی هم تا حدودی بلدم جوشکاری هم انجام می دم آگه کسی کار سراغ داره لطفاً پیام بده'' 
بلافاصله بعد از این پیغامش، رفته زیر یه پست که به تاریخ ۶ ماه پیش برای کار در یک رستوران بوده، پیغام داده: ''آدرس بده اومدم!''

اصلا به تاریخش نگاه نکرده. بعد ادمینِ صفحه براش نوشته، دوستان به تاریخ پست ها هم دقت کنید!

چون اصلا معلوم نیست این آقا می خواد چی کار کنه، آدم کلا دچار بحران هویت می شه!

یکی دیگه پست گذاشته: ''دوستان من دنباله یه خونه یک خوابه هستم.''
واقعا دستور زبان فارسی و فارسی حرف زدن ما داره به کجا می ره؟ اصول نامه نگاری که انگار داره کلا نابود می شه.

چند وقتی یه که به غیر از غلط های دستوری، غلط های دیکته ای و تشخیص ندادن فرق ه آخر و کسره هم خیلی زیاد شده. فرق نگداشتن بین ز و ذ هم که بیداد می کنه! اگر هم بهشون بگی، می گن این چیزا که مهم نیست، گیر می دی ها! یا می گن حالا دستم خورد اشتباه تایپ کردم! و همش داره دستشون به کلمه ها و حروف اشتباه می خوره! یعنی ما انقدر ملت سر شلوغ و مهمی هستیم که حتی موقعی که دنبال کار یا مسئله ای هستیم، وقت و حوصله نداریم حرف دهنمون رو مزه مزه کنیم یا یک بار از روی جمله مون بخونیم؟ با این کار برای خودمون و بقیه احترام قائل نمی شیم آیا؟ آیا حال نداریم دقت کنیم ببینیم اصلا دنبال چه هستیم؟