مهاجرت بدون انگیزه
دومین هفته کاری ام فردا تموم می‌‌شه. این دو هفته خیلی زود گذشت. کلی چیز یاد گرفتم. بعد از سال‌ها دوباره با ویندوز کار کردم و برای اولین بار با سیستم‌های تو در توی دیتا بیس.
شغلم برام جالبه، هر روز حداقل با ۲ تا ۴ نفر آشنا می‌‌شم که هر کدوم داستان خودشون رو دارن. پیر و جوون، بچه و بزرگ، خوشحال و ناراحت، بیمار و سالم.
با چیز‌هایی آشنا می‌‌شم که تا وقتی تو ایران بودم، حتا یک بار هم به گوشم نخورده بود.
پریروز آقایی اومد که اسم مادرش دسته گُل بود. اسم عجیب ولی لطیفی یه به نظرم. تاحالا نشنیده بودم.
هنوز برام عجیبه که هر اولِ هفته ۴۰-۵۰ تا پناهنده اقلیت مذهبی که تنها ۲-۳ روزه ایران رو ترک کردن، برای ثبت نام می‌‌یان. پناهنده‌هایی که اکثرا حالشون خوبه و سالمن. با هزینه خودشون و به صورت قانونی از کشور خارج شدن. هزینه ۵-۶ ماه زندگی تو اروپا رو دارن. بعد از گرفتن جواب مثبت، اروپا رو ترک می‌‌کنن. بعضی روزا فکر می‌‌کنم نکنه ایران داره آروم آروم خالی می‌‌شه!
چیزی که تو عده ای از جوون‌ها حالم رو بد می‌‌کنه، بی انگیزه گی شونه. خیلی از جوون ها همراه خانواده هستن.
دیروز دختری اومد ۲۳ ساله، کار خاصی تو زندگیش نکرده بود. خوندن و نوشتن انگلیسی بلد نبود. حتا نمی تونست اسمش رو با حروف انگلیسی درست بنویسه. آدرس خونشون رو بدون پلاک نوشته بود، یادش نبود شماره موبایلش رو از حدود یک سال پیش داره یا ۱۰ سال پیش و چیزهای ساده ای شبیه این. هیچ بیماری روحی یا جسمی مشخصی نداشت. به خودش حسابی رسیده و خنده رو بود. چیزی که از حرف هاش و فرم هاش بیرون می زد، بی انگیزه گی بود. انگار اصلا نمی دونست چرا ایران بوده، چرا اومده بیرون، چکار می خواد بکنه.
امروز دختری بود ۲۲ ساله. با تحصیلات فوق دیپلم. می گفت ۲-۳ سالی کلاس زبان رفته اما حتا جایی که توی فرم نوشته بود نام و نام خانوادگی، رو پرسید که آیا باید اسمش رو اونجا بنویسه؟ دو تا آدرس ایمیل داشت به اسم تو دل برو و تیتیش مامانی! اون هم خنده رو و سالم بود. اما انگار حال نداشت فکر کنه برای چی داره می ره مهاجرت می کنه.
هر دو هیچ وقت شاغل نبودن ولی گه گاهی کاشت ناخن برای دوست و آشنا انجام می دادن.
با خودم فکر کردم که این ها بدون انگیزه، بدون آمادگی، بدون حتا دونستن این که برای مهاجرت و ارتباط برقرار کردن نیاز به دونستن زبان هست، به آدرس ایمیل درست حسابی و مهارت های کاری دارن، کجا می خوان برن؟ چرا می خوان برن؟ چکار می خوان بکنن؟ چی در انتظارشونه؟ چه انتظاری دارن؟ ما که انگیزه داشتیم و با آمادگی اومدیم، این همه سال طول کشید تا جا بیفتیم. اینا یک یا چند سال گذشته رو با علم به این که دارن ایران رو ترک می کنن گذروندن. شاغل نبودن و بعد از اتمام تحصیلات بیشتر وقتشون رو تو خونه گذروندن. انقدر وقت نداشتن که فکر کنن چرا می خوان برن؟ اسمشون رو چطور به انگلیسی بنویسن، چند جمله کلیدی یاد بگیرن، یه آدرس ایمیل درست کنن، پلاک خونه ای که توش زندگی می کنن رو یاد بگیرن.
دیروز دختری اومد ۲۳ ساله، کار خاصی تو زندگیش نکرده بود. خوندن و نوشتن انگلیسی بلد نبود. حتا نمی تونست اسمش رو با حروف انگلیسی درست بنویسه. آدرس خونشون رو بدون پلاک نوشته بود، یادش نبود شماره موبایلش رو از حدود یک سال پیش داره یا ۱۰ سال پیش و چیزهای ساده ای شبیه این. هیچ بیماری روحی یا جسمی مشخصی نداشت. به خودش حسابی رسیده و خنده رو بود. چیزی که از حرف هاش و فرم هاش بیرون می زد، بی انگیزه گی بود. انگار اصلا نمی دونست چرا ایران بوده، چرا اومده بیرون، چکار می خواد بکنه.
امروز دختری بود ۲۲ ساله. با تحصیلات فوق دیپلم. می گفت ۲-۳ سالی کلاس زبان رفته اما حتا جایی که توی فرم نوشته بود نام و نام خانوادگی، رو پرسید که آیا باید اسمش رو اونجا بنویسه؟ دو تا آدرس ایمیل داشت به اسم تو دل برو و تیتیش مامانی! اون هم خنده رو و سالم بود. اما انگار حال نداشت فکر کنه برای چی داره می ره مهاجرت می کنه.
هر دو هیچ وقت شاغل نبودن ولی گه گاهی کاشت ناخن برای دوست و آشنا انجام می دادن.
با خودم فکر کردم که این ها بدون انگیزه، بدون آمادگی، بدون حتا دونستن این که برای مهاجرت و ارتباط برقرار کردن نیاز به دونستن زبان هست، به آدرس ایمیل درست حسابی و مهارت های کاری دارن، کجا می خوان برن؟ چرا می خوان برن؟ چکار می خوان بکنن؟ چی در انتظارشونه؟ چه انتظاری دارن؟ ما که انگیزه داشتیم و با آمادگی اومدیم، این همه سال طول کشید تا جا بیفتیم. اینا یک یا چند سال گذشته رو با علم به این که دارن ایران رو ترک می کنن گذروندن. شاغل نبودن و بعد از اتمام تحصیلات بیشتر وقتشون رو تو خونه گذروندن. انقدر وقت نداشتن که فکر کنن چرا می خوان برن؟ اسمشون رو چطور به انگلیسی بنویسن، چند جمله کلیدی یاد بگیرن، یه آدرس ایمیل درست کنن، پلاک خونه ای که توش زندگی می کنن رو یاد بگیرن.
تو مسیر خونه، همینطور که توی این فکرها بودم، از روی آخرین خطِ عابر پیاده که رد شدم. عده‌ای مردِ بی مو و کم مو از روبرو اومدن و از کنارم گذشتن. من پیچیدم تو کوچه و از کوچه بی روحِ کم سایه، خودم رو رسوندم به خونه.
نظرات
ارسال یک نظر