مثل توپ فوتبال
توی سه هفته اخیر مجبور شدم شرایطم رو برای دو تا دیگه از دوستام توصیف کنم. دلم نمی خواست تا مجبور نشدم, شیپور بردارم و دوره بیفتم که آهای مردم, من این بلاها سرم اومده و این مشکلات رو دارم. به خصوص اینکه آدم های راه دور, کمکی هم از دستشون بر نمی یاد. اما خب گاهی مجبور می شم توضیح بدم که چرا شرایطم در حال حاضر خاصه.
دوستایی هستن که ناراحت می شن و می پرسن چیکار می تونن انجام بدن, می دونن با تلفن زدنشون خیلی می تونن کمک کنن و می تونن در کنارم باشن. من گاهی بیشتر از هر چیز حرف زدن نیاز دارم. دوستی فقط این نیست که آدم کاری جسمی برای دوستش انجام بده. از راه دور می شه با چند کلمه حرف زدن و احوال پرسی هم به کسی کمک کرد. نمی دونم چرا گاهی ما آدم ها دنبال راه های پیچیده برای کمک کردن می گردیم. به این فکر می کنم که اگر دوستی براشون انقدر ارزش نداره که دو هفته یک بار وقت بذارن و یه تلفن ساده بزنن, پس چرا انقدر دم از نگرانی و دوستی و کمک کردن می زنن؟
سه چهار روزه باز میگرن امونم رو بریده و از شدت کار مثل توپ فوتبال به این طرف و اون طرف شوت می شم. جمعه از ۴ بعدازظهر تا ۱۰,۵ شب سر کار بودم. از ۴ تا ۷,۵ صورت بچه های کلاس رقص رو برای رفتن روی صحنه آرایش می کردم. بعد هم مراقب هر گروه بودم تا نوبتشون بشه و برن روی صحنه. ۱۱ شب که رسیدم خونه, بیهوش شدم و تا صبح هیچی نفهمیدم. شنبه بعد از اینکه دو ساعت مراقب بچه ها بودم و باهاشون کاردستی درست کردم, با دوستم رفتیم تو رودخونه شنا که خیلی خوب بود. فقط میگرن اذیتم می کرد.
یکشنبه با این که هوا خیلی گرم بود و خیلی ها رفته بودن شنا, من بیکینی پوشیدم و موندم خونه! کلی جمع و جور کردم و مابینش هم دو دفعه از خستگی خوابیدم. هنوز از شب قبل خسته بودم و کل شرایط موجود هم گاهی خیلی خسته ام می کنه. شب ها تا دیروقت بیدارم و مشغول خوندن و نوشتنم.
دیروز و امروز صبح برای کارهای نهایی پایان نامه ام, رفته بودم کودکستان یکی از هم دوره ای هام. امروز مجبور شدم زنگ بزنم و وقت دندون پزشکم رو بندازم هفته آینده. البته همین تلفن زدن توی راه باعث شد که دیر از مترو پیاده بشم. پیاده که شدم داشتم با دستم تو ایران با وایبر چت می کردم و خیابون رو هم کامل اشتباه رفتم! هر دوتای این اشتباه ها باعث شد که یک ساعتی معطل بشم و دیر برسم.
روزها به سرعت می گذرن و من فقط می فهمم که شب می شه و صبح ها عددهای تقویم عوض می شن. این شنبه باید تو یه کارگاه شرکت کنم که توی یکی از شهرهای کوچیک اطرافه. هنوز وسایلی هست که جایی براشون پیدا نکردم و روی زمین ولو هستن. هنوز به یه کمد یا دراور احتیاج دارم که تهیه کردنش کار حضرت فیله! ۱۶ تا جعبه هم توی همون انباره کذایی یه که باید به زودی بیارمشون اینجا و این باز مستلزم برنامه ریزیه.
فشار کار یه جورایی خیلی زیاده اما همه چیز کم کم داره منظم می شه. کمی ترس از شروع دارم...
دوستایی هستن که ناراحت می شن و می پرسن چیکار می تونن انجام بدن, می دونن با تلفن زدنشون خیلی می تونن کمک کنن و می تونن در کنارم باشن. من گاهی بیشتر از هر چیز حرف زدن نیاز دارم. دوستی فقط این نیست که آدم کاری جسمی برای دوستش انجام بده. از راه دور می شه با چند کلمه حرف زدن و احوال پرسی هم به کسی کمک کرد. نمی دونم چرا گاهی ما آدم ها دنبال راه های پیچیده برای کمک کردن می گردیم. به این فکر می کنم که اگر دوستی براشون انقدر ارزش نداره که دو هفته یک بار وقت بذارن و یه تلفن ساده بزنن, پس چرا انقدر دم از نگرانی و دوستی و کمک کردن می زنن؟
سه چهار روزه باز میگرن امونم رو بریده و از شدت کار مثل توپ فوتبال به این طرف و اون طرف شوت می شم. جمعه از ۴ بعدازظهر تا ۱۰,۵ شب سر کار بودم. از ۴ تا ۷,۵ صورت بچه های کلاس رقص رو برای رفتن روی صحنه آرایش می کردم. بعد هم مراقب هر گروه بودم تا نوبتشون بشه و برن روی صحنه. ۱۱ شب که رسیدم خونه, بیهوش شدم و تا صبح هیچی نفهمیدم. شنبه بعد از اینکه دو ساعت مراقب بچه ها بودم و باهاشون کاردستی درست کردم, با دوستم رفتیم تو رودخونه شنا که خیلی خوب بود. فقط میگرن اذیتم می کرد.
یکشنبه با این که هوا خیلی گرم بود و خیلی ها رفته بودن شنا, من بیکینی پوشیدم و موندم خونه! کلی جمع و جور کردم و مابینش هم دو دفعه از خستگی خوابیدم. هنوز از شب قبل خسته بودم و کل شرایط موجود هم گاهی خیلی خسته ام می کنه. شب ها تا دیروقت بیدارم و مشغول خوندن و نوشتنم.
دیروز و امروز صبح برای کارهای نهایی پایان نامه ام, رفته بودم کودکستان یکی از هم دوره ای هام. امروز مجبور شدم زنگ بزنم و وقت دندون پزشکم رو بندازم هفته آینده. البته همین تلفن زدن توی راه باعث شد که دیر از مترو پیاده بشم. پیاده که شدم داشتم با دستم تو ایران با وایبر چت می کردم و خیابون رو هم کامل اشتباه رفتم! هر دوتای این اشتباه ها باعث شد که یک ساعتی معطل بشم و دیر برسم.
روزها به سرعت می گذرن و من فقط می فهمم که شب می شه و صبح ها عددهای تقویم عوض می شن. این شنبه باید تو یه کارگاه شرکت کنم که توی یکی از شهرهای کوچیک اطرافه. هنوز وسایلی هست که جایی براشون پیدا نکردم و روی زمین ولو هستن. هنوز به یه کمد یا دراور احتیاج دارم که تهیه کردنش کار حضرت فیله! ۱۶ تا جعبه هم توی همون انباره کذایی یه که باید به زودی بیارمشون اینجا و این باز مستلزم برنامه ریزیه.
فشار کار یه جورایی خیلی زیاده اما همه چیز کم کم داره منظم می شه. کمی ترس از شروع دارم...
نظرات
ارسال یک نظر